Η ιδέα πίσω από την Έκθεση :

​

 

Βλέποντας τα φυτικά μοτίβα , τα πουλιά και τα ζώα της Πομπηίας , οι ονειροπολήσεις αντικαθιστούν τις σκέψεις  και οι κτήσεις κρύβουν θεωρήματα . Επιβεβλημένη η φωτιά μες τους αιώνες , υποσκελίζει τα φαινόμενα ακινητοποιώντας τον χρόνο και τον χώρο. Η Πομπηία πέρασε στον θρύλο μέσα από την εικόνα που σώθηκε κάτω από τις στάκτες . Τα ανοιγμένα σπίτια υπερβαίνουν την Γεωμετρία, αναπνέουν το άνθος της λάβας , γίνοται κατοικίες του αφανούς, όπου βάλλεται η στερεότητα.

 

​

Το σημείο επιστροφής μου στην Τέχνη της Πομπηίας , χαρακτηρίζεται από ονειροπολήσεις γιατί οι ανθώπινες επιστροφές γίνονται όταν το όνειρο παλεύει ενάντια σε όλες τις απουσίες. Κατώφλι ενός χώρου απονενοημμένου, μιας μνήμης τρομερής των παραδείσων, η Πομπηία γίνεται ο τόπος όπου οι αξίες εκτοπίζουν τα γεγονότα .

​

Αποκτώντας την συγκέντρωση της περιπλάνησης, μ’ενα σκέτο καλάμι μια ηχώ και την φροντίδα της μούσας, οι ιστορίες του κόσμου ξαναγράφονται σ’ενα σχήμα καταφυγίου.

Το πραγματικό εικαστικό προιόν,εδώ, είναι η συνείδηση της μεγέθυνσης: το μεγάλο βγαίνει από το μικρό, η λεπτομέρεια (detail) μεγαλώνει τα αντικείμενα και επιχειρεί να καθορίσει την ζωή των αρχετύπων .Μια φύση, που ξεπερνώντας τις αντιθέσεις του θεματικού πλέγματος, ρευστοποιείται στην ποιητική θέαση . Εγκαταλείποντας τον διάκοσμο, ανακαλύπτουμε το ψηφίο σε αναριθμητες παρουσίες μέχρι την συνήχηση .

​

Το έργο ,ως μια αισθητική ανθρωπολογία και ζωολογία  γεννά μια διαδικασία μέσα στην οποία η πράξη εξελίσσεται και πραγματώνεται ως συνάρτηση του αόρατου κόσμου. Η Πομπηία ανήκε στην εποχή των Μαντείων όπου οι Νύμφες αφύπνιζαν τις εσωτερικές επιταγές  και αντίστοιχα η ζωγραφική και η Γλυπτική είναι πρόδρομα μορφώματα των Μουσών .

​

Μαρία-Σμαράγδα Σκούρτα 

​

​

Σχετικά με την ιστορία της Πομπηίας :

Η Πομπηία ήταν πόλη της νότιας Ιταλίας, στην πλευρά της Τυρρηνικής θάλασσας, κοντά στη σημερινή Νάπολη. Χτίστηκε τον 5ο αιώνα π.Χ. από τους Έλληνες στις ακτές της Καμπανίας στους πρόποδες του Βεζούβιου, κοντά στη Ρώμη. Η Πομπηία έπεσε στα χέρια των Ρωμαίων και είχε επηρεαστεί πολύ από τον ελληνορωμαϊκό πολιτισμό. Η τοποθεσία της και το κλίμα της ήταν περίφημα, πράγμα που την έκανε το καλύτερο θέρετρο της αρχαίας Ρώμης. Πολλοί πλούσιοι Ρωμαίοι είχαν χτίσει πάνω στους σκεπασμένους με αμπέλια λόφους της, όμορφες εξοχικές επαύλεις, τις οποίες στόλιζαν με διάφορα έργα τέχνης.

Μια φοβερή έκρηξη του Βεζούβιου, ένα τεράστιο κύμα από στάχτη έθαψε τα πάντα, μέσα σε λίγες ώρες,Ύστερα από το σύννεφο της στάχτης, κατέκλυσε την πόλη μία αφάνταστη καταιγίδα από ηφαιστειακά αναβλήματα και κίσσηρι (ελαφρόπετρα), που την σκέπασαν σε ύψος 3 και περισσότερα μέτρα, πάνω δε σ' αυτές επικάθησε νέο στρώμα από στάχτη και πέτρες, ώστε η σημερινή επίχωση φτάνει τα 6-7 μέτρα. Υπολογίζεται ότι περισσότερα από 2.000 άτομα τάφηκαν ζωντανά και πέθαναν έτσι από ασφυξία.

Ασύγκριτα μεγάλη είναι η αξία των ερειπίων της Πομπηίας, γιατί μας έδωσε μια ιδέα ρωμαϊκής πόλης στο σύνολό της, μέσα στην άνθηση της ακμής και του πλούτου της. Οι ανακαλύψεις αυτές τράβηξαν το παγκόσμιο ενδιαφέρον, Ποιητές, πεζογράφοι, καλλιτέχνες και γενικά ολόκληρος ο διανοούμενος κόσμος στράφηκε προς την Πομπηία.(Wikipedia)

​

   An Exhibition of Painting and Sculpture entitled:

Pompeii, Magnifications and Transfigurations after the fire.

 

 

            The idea behind the exhibition:

 My point of return in the Art of Pompeii is characterized by rumination, because human come-backs occur when dreams take arms against all absences. As a doorstep to a desperate location, Pompeii becomes the site where facts are displaced by values.

 

By all the concentration of roaming, with a simple piece of reed, an echo, and the auspices of the Muse, stories of the world are re-written in the shape of sanctuaries.

 

Thus, a visual-art product can acquire a genuine mental awareness of magnification: what is big comes out of what is small, detail enlarges the objects, and attempts to determine archetypal life. By overcoming any juxtapositions of the thematic web, nature liquefies into poetic contemplation. After rejecting the decorative aspect, we proceed to discover the tessera endlessly recurring until they achieve resonance.

 

As en aesthetic anthropology and zoology, this oeuvre gives birth to a process through which the action develops and is realized as a function of the invisible world.

 

Pompeii belonged to the age of the Oracles, where Nymphs awakened internal dicta. Respectively, Painting and Sculpture are forerunner morphemes of the Muses.

 

Through this particular viewing, is introduced the hypothesis of conscience connected to sensory impressions of Pompeii, the ancient city, burnt-down but also preserved, indirectly reinforcing the hypothetic existence of perceptual traces with a qualitative emotional dimension.

 

Signs are there to make us think of objects that are no more present.

 

Through broken images, an attempt is made to magnify fragments of life and sketches deprived of any other causality than that of wander.

 

Of all dialectic shades of color by which fiction gives shape to simpler images, here we are not met with a commentary on residences and the creation of images within them. The Pompeian house will open its doors after centuries like a broken sea-shell. Nests and niches, chimaeric familiar relationships, become symbols of a life to which we are drawn as eavesdroppers, as it receives the sound of eternity.

​